I ნაწილი -
ბიძია სევა იცინის... -
გაიცანით ბიძია სევა მამაჩემს ერთი კარგი მეგობარი ჰყავს, სახელად სევა ჰქვია. ვის მამას არა ჰყავს მეგობარი, მაგრამ ისეთი უცნაური კაცი, როგორიც ბიძია სევაა, დედამიწის ზურგზე მეორე არ მეგულება. ეს რომ ცარიელი სიტყვები არ გეგონოთ, ნუ დაიზარებთ და ცოტა ხანს მომისმინეთ. მე გიამბობთ, როგორ მოდის ხოლმე იგი ჩვენთან სტუმრად, გიამბობთ, რატომ გვიხარია მამას და მე მისი მოსვლა და რატომ არ უხარია დედას... მოკლედ, დავიწყოთ:
მე ვცხოვრობ ერთი ძველი ეკლესიის პირდაპირ, – ორსართულიან ლამაზ შენობაში, რომელშიც რვა წლის წინ დავბადებულვარ. ეკლესიის ეზოში კი პატარა, ლურჯაივნიან სახლში, ოცდაცამეტი წლის წინათ დაბადებულა და დღესაც ცხოვრობს მამაჩემის მეგობარი, ბიძია სევა.
მამაჩემს თურმე კარგად ახსოვს, როგორ დაძვრებოდა ხოლმე პატარაობისას სევა ეკლესიის მაღალ სამრეკლოზე, როგორ დასდევდა და ვერ იჭერდა ბებერი მნათე და რა ოსტატურად ხმარობდა პატარა სევა თავის შურდულს, რის წყალობითაც იგი მთელი ქალაქის მეშუშეების უსაყვარლესი ბავშვი ყოფილა. იმასაც კი ამბობენ, რომ როცა სევა გაზრდილა და დაჭკვიანებულა, მეშუშეებს თურმე თავიანთი ხელობისათვის თავი მიუნებებიათ და ზოგს – დურგლობა, უმრავლესობას კი ლექსების წერა დაუწყია. თვითონ სევას შუშების მტვრევის ნაცვლად სახლების შენებისათვის მიუყვია ხელი და მამაჩემსაც, საბოლოოდ, სწორედ ხარაჩოებზე დამეგობრებია.
და, აი, ერთ სრულიად ჩვეულებრივ საღამოს ჩვენს ოთახში ისმის ზარის ხმა. მამა იხსნის სათვალეს, განზე დებს გაზეთს და იყურება კარისაკენ, რომლის თეთრი ფარდები დედას გასარეცხად ჩამოუხსნია. გარეთ, კარწინ არავინ არის. შუშის იქით მოჩანს ქუჩა, ქუჩის იქით – ეკლესია, ეკლესიის ეზოში – პატარა, ლურჯაივნიანი სახლი.
კვლავ რეკავს ზარი.
– მეზობლის ბავშვებმა სისხლი გამიშრეს! – ამბობს დედა, – რეკავენ და გარბიან! მანამ არ მოისვენებენ, სანამ პოლიციაში არ განვაცხადებ!
– ცოტნე! – მეუბნება მამა წყნარად და თან ულვაშებში ეღიმება, – წადი, გაუღე კარი ბიძია სევას!
დედა ჭერს უყურებს და ოხრავს. მე გახარებული გავრბივარ კარის გასაღებად, ვაღებ და... მართალია, მოულოდნელი არ არის ჩემთვის, მაგრამ მაინც შეშინებული მოვრბივარ უკან, მამასკენ. ღია კარში მოჩანს ბიძია სევას მსუქანი სახე, მაგრამ იმ სიმაღლეზე კი არა, სადაც უნდა იყოს, ბევრად უფრო დაბლა, სულ დაბლა. ბიძია სევა ოთხზე შემოდის დერეფანში და ბოხი ხმით ყეფს:
– ვავ! ვავ! ვავ! საღამო მშვიდობისა! ვავ!
მამა სიცილით იგუდება. მე ტახტზე ვგორავ, ფეხებს ვიქნევ და დიდხანს ვხარხარებ. დედა არც კი იღიმება.
– ბავშვი ნუ გადამირიე! – მკაცრად ეუბნება იგი ბიძია სევას, – გეყოფა მაიმუნობა!
ბიძია სევა ორ ფეხზე დგება, დათხვრილ შარვალს აუჩქარებლად იბერტყავს და ამბობს:
– სად გინახავთ, მაიმუნი ძაღლივით ყეფდეს?
მე ვსარგებლობ იმით, რომ ბიძია სევა ჩემკენ ზურგით დგას, ვეპარები და ზურგზე ვახტები. ბიძია სევა თავბრუდამხვევი სისწრაფით დამაჭენებს მაგიდის გარშემო და ცხენივით ჭიხვინებს, მერე ტლინკებს ყრის და ისე დახტის, მთელი სახლი ზანზარებს. მერე ბიძია სევა მე ტახტზე მაგდებს და დინჯად ჯდება სავარძელში, მამას გვერდით. იწყება საქმიანი საუბარი მეგობრებს შორის. დედა ფარდებს აუთოებს.
– გაიგე, კაცო?! – უამბობს ბიძია სევა მამაჩემს, – იმ ჩვენ კოლეგას, არქიტექტორ ბაცაციანს, რვასართულიანი სახლი აუშენებია და კიბის გაკეთება კი დაჰვიწყებია!
– მერე, როგორ ადის ხალხი ზედა სართულებზე?! – უკვირს დედას.
– როგორ და, სახლის წინ ალვის მაღალი ხეები ჩაურგავთ და დაძვრებიან ზევით-ქვევით ჭიანჭველებივით! – იცინის ბიძია სევა.
მამაც იცინის.
ოთახში დამწვრის სუნი ტრიალებს: დედა პირდაღებული უსმენდა ბიძია სევას. ქათქათა თეთრ ფარდაზე უთომ მუქი ყავისფერი დაღი დატოვა. დედამ ლამის იტიროს, მაგრამ ისევ ბიძია სევა ამშვიდებს:
– არა უშავს! ყველაფერს ეშველება! მომეცით მაკრატელი!
– მაკრატელი? – უკვირს დედას, – რისთვის?
– ახლავე გაიგებთ! – ამბობს ბიძია სევა და მარჯვე პარიკმახერივით აჩხაკუნებს მაკრატელს, რომელიც მე მივურბენინე.
ცოტა ხნის შემდეგ დამწვარი ადგილი ფარდის შუაგულში ამოჭრილია და იქიდან ბიძია სევას სასაცილოდ დაჭყანული სახე მოჩანს.
– ჭიტაა! – იძახის იგი.
– ეს რა ჰქენი, სევა?! – ეკითხება დედა.
– რა და, ახლა, როცა თქვენს სადარბაზოს ვინმე მოადგება, ფარდის გადაწევა აღარ დაგჭირდებათ!
– თუკი ყველა ოთხი ფეხით მოვა, ისე, როგორც დღეს შენ, მაშინ ვერც ეს ამოჭრილი უშველის საქმეს! – იცინის მამა.
– მაშინ, იცით რა?! – ამბობს ბიძია სევა და არ იცინის, – კარის ამოჭრაც შეიძლება! ეს სულ არ არის ძნელი! ცოტნე, მომიტანე ხერხი!
თავქუდმოგლეჯილი გავრბივარ ჩვენი საკუჭნაოსკენ. დედა თურმე
ჩუქება
