იყო და არა იყო რა, ღვთის უკეთესი რა იქნებოდა... ასე იწყება ყველა ზღაპარი და ეს ერთ-ერთი მათგანია...
ერთი პატარა ქალაქის ყველაზე გამწვანებულ ნაწილში, თეთრ, ორსართულიან სახლში, ცხოვრობდა გოგონა, სახელად სესილია.
სესილია მშობლებთან ერთად და-ძმის გარეშე ცხოვრობდა. გოგონა ფიქრობდა, რომ დედამ და მამამ აღარ მოინდომეს, მეტი შვილი ჰყოლოდათ, რადგან ეშინოდათ, სესილიას ყურადღება არ მოაკლდესო. ყურადღება კი მას ნამდვილად სჭირდებოდა – გოგონას ლაპარაკი უჭირდა და ამის გამო პატარაობიდან სულ ექიმებთან დაჰყავდათ.
გოგონამ არ იცოდა, რომ სრულიად ჯანმრთელი დაიბადა, და არ ახსოვდა, რომ სამი წლის ასაკში დაკარგა მეტყველების უნარი. ნეტავ რა მოხდა მაშინ? ამაზე არავინ საუბრობდა...
სესილიას მეგობრები არ ჰყავდა, რადგან მშობლების გარდა არასდროს არავის ელაპარაკებოდა. თუმცა იყო ერთი, თუ ის მეგობრად შეიძლება ჩაითვალოს, მეზობლად მცხოვრები ბაბუა, რომელიც არც ასაკით შეესაბამებოდა სესის სამეგობროდ და არც მისი მოსმენა შეეძლო, რადგან ბაბუა ყრუ იყო. სწორედ ამიტომ არ ნერვიულობდა გოგონა მოხუცთან საუბრის დროს; და როდესაც არ ნერვიულობდა, ენასაც არ უკიდებდა; ხოლო რადგან ენას არ უკიდებდა, არც საუბრისა ერიდებოდა და ათას რამეს უამბობდა მოხუცს.
სესილია ელაპარაკებოდა თავის ნახატებსაც, რომლებითაც აჭრელებული იყო მთელი სახლი, კედლები, ავეჯი, მაცივარი, კვერცხები მაცივარში, მურაბის ქილები და ყველაფერი, რის წარმოდგენაც შეგიძლიათ. მას ხატვის განსაკუთრებული ნიჭი ჰქონდა. ხატავდა ფანქრებით, ფუნჯებით, ცარცებით – ყველაფრით, რაც რაიმეზე გასმით კვალს ტოვებს.
ჩუქება
